اصل نبوّت
رسالت نبی اکرم حضرت محمّد(ص)

«محمّد، پیامبر خداوند است.»
قرآن کریم، سورۀ فتح (48) آیۀ 29

در اسلام پس از شهادت بر اصل توحید و یگانگی خداوند، شهادت بر رسالت حضرت محمّد(ص) واجب است.

«اشهد ان لا اله الا الله.» «شهادت می­دهم که خدایی نیست جز الله.»
«اشهد انّ محمّداً رسول الله.» «شهادت می­دهم که محمد(ص) پیامبر خداست.»

دستور به ایمان و اطاعت از حضرت محمّد(ص) در قرآن مکرراً فرمان داده شده است:

«سوگند به قرآن استوار، که توئی همانا از فرستادگان بر راهی راست.»
(سورۀ 36 یس/ آیات 2 الی 4)

«همانا آنان که با تو پیمان بندند جز این نیست که با خدا پیمان بندند. دست خداست فراز دستهای ایشان. پس هر کس پیمان شکنی کند، جز این نیست که بر خویش پیمان شکند و آنکه پایدار ماند بر آنچه پیمان بست با خدا بر آن، زود است بدو دهد پاداشی بزرگ.»
(سورۀ 48 فتح/ آیۀ 10)

حضرت رسول اکرم محمّد(ص) به عنوان یک پیام­آور جهانی، یک شاهد، یک مبشر و مژده رسان و یک بیم دهنده بسوی ما فرستاده شده است. (سورۀ 25/ آیۀ 56، سورۀ 33/ آیۀ 45، سورۀ 34/ آیۀ 28)

«ای پیامبر همانا فرستادیمت گواهی، مژده رسانی و بیم دهنده­ای.» (سورۀ 33 احزاب/ آیۀ 45)

به سخنان او باید گوش فراداد و به او احترام گذاشت، زیرا او منتی است بر مؤمنان از جانب خداوند:

«همانا منت نهاد خدا بر مؤمنان هنگامی که برانگیخت در ایشان فرستاده­ای از خود ایشان تا بخواند بر ایشان آیتهای او را و پاک سازد ایشان را و بیاموزدشان کتاب و حکمت را و اگرچه بودند پیش از آن در گمراهی آشکار.» (سورۀ 3 آل عمران/ آیۀ 164)

پیامبر اکرم ما را به سوی خدا می­خواند و نوری است درخشان و اطاعت او موجب رستگاری است.

«دعوت کننده­ای به سوی خدا به فرمانش و چراغی درخشان.»
(سورۀ 33 احزاب/ آیۀ 46)

«و آن کس که اطاعت کند پیامبر را، او از کسانی است که خداوند به ایشان نعمت داده است از پیغمبران و راستگویان و شاهدین راه خدا و شایستگان؛ و چه نیکو رفیقانند.» (سورۀ 4 نساء/ آیۀ 69)

اصل نبوت مبتنی بر آن است که خداوند رسولی از میان مردم مبعوث می­کند و پیام خود را از طریق او اعلام می­نماید. این برگزیدۀ خداوندی، وسیله اعلام کلام حق از طریق وحی است. درجه خلوص و پاکی پیامبر در نهایت اعلای خود قادر به ردّ امانت و کلام الهی به دور از هرگونه آلایش می­باشد.

وجود پیامبران و رسالت آنان بیّنه­ای روشن و نمایانگر عشق و رحمانیت و بخشندگی خداوند است. پیامبران، طریق وصول به خداوند را می­دانند و ما نیز باید از راه آنان پیروی کنیم. دانشمندان علوم طبیعی و نظری، حقیقت را در بیرون از خود جستجو می­کنند ولی پیامبران حقیقت وجود را در عمق موجودیت خود جُسته و کشف نموده­اند. دستیابی به علم هستی و حقیقت مکنون در قلب، مستلزم داشتن یک استاد روحانی و راهگشای درونی است که بایستی باطناً از جانب خداوند به انسان معرفی شود. این استاد باطنی راه را می­شناسد و قادر است ما را به شناخت حقیقت وحی الهی در زمان و مکان حاضر، رهنمون گردد. بدین علت است که در ادامۀ اصل نبوت، اصل امامت راهگشای ما می­باشد.